“Kanon piękna”

Nałożyliśmy hennę Mona Lisie

Zamiast gronostaja 

Damie wcisnęliśmy salonowego pudelka

By coś osiągnąć

kłaniamy się przed wami 

sprzedając nasze ciała

A tymczasem ktoś krzywo patrzy 

krzyczy za nami 

– Łęcka, Łęcka! 

Włączyłyśmy filtr z Instagrama

Paradujemy w nim przez miasta 

Coraz bardziej nienawidząc naszych twarzy

Wciąż nowy kompleks skórę nam parzy

Wymarzyłeś sobie Barbie

A nam ciężko się chodzi przez plastikowe kolana 

Silikonowe kształty, których mama nam nie dała 

Nasza twarz –

Kanon piękna 

Stała się tylko bazą 

Projektem wstępnym

“GORZKA HERBATA W FILIŻANCE W FIOŁKI”

Tata zawsze mówił, że pasują do siebie z mamą idealnie dlatego, bo on pije słabą herbatę, a mama mocną. Rodzice piją herbatę zawsze razem. Najpierw mama parzy ją w swojej filiżance w fiołki, aż cała esencja zabarwia wodę na hebanowo. Po dokładnie czterech minutach tata wyjmuje torebkę z filiżanki mamy i wsadza ją do kubka z uszczerbionym uchem, którego nie potrafi wyrzucić. Mama mówiła, że to dlatego, bo jest sentymentalny jak małe dziecko wobec swoich rysunków. 

Tak było kiedyś… 

Teraz tata pije dwie herbaty. Najpierw tę ciemną – pije powoli, jest gorzka. Taką lubiła mama. I choć do swojej zawsze dodawał trzy łyżeczki cukru, to do tej pierwszej nie dodaje. Gdy wypije napar z filiżanki w fiołki, przekłada torebkę do kubka z uszczerbionym uchem i wsypuje trzy łyżeczki cukru. Tę herbatę pije trochę szybciej. Wydaje mi się, że to dlatego, by osłodzić gorycz pękniętej filiżanki w fiołki.

You can see me in the play “Larwy” based on Mickiewicz’s writing “Ballady i Romanse”.